خودانگيزي در روانشناسي

خودانگيزش به طور خودانگيخته از نيازهاي روان شناختي، كنجكاوي، و تلاشهاي فطري براي رشد، حاصل مي‌شود. وقتي افراد به صورت دروني با انگيزه مي شوند، به خاطر علاقه، احساس چالشي كه فعاليت خاصي ايجاد مي كند، و " به خاطر لذتي كه از آن مي برند" رفتار مي كنند. اين رفتار به صورت خودانگيخته، نه به دليل وسيله اي( بيروني )، روي مي دهد. در عمل، خودانگيزش، براي دنبال كردن تمايلات و به خرج دادن تلاش لازم براي پرورش دادن مهارتها و تواناييها، انگيزش فطري را تامين مي كند. وقتي افراد به كارهايي مشغول مي شوند و احساس شايستگي و خودمختاري مي كنند، با گفتن " اين كار جالب است " " اين كار تفريح است " يا " من از انجام دان آن لذت ‌مي‌برم" انگيزش دروني خود را ابراز مي‌كنند. خودانگيزش، انگيزشي طبيعي است كه به طور خودانگيخته از نيازهاي افراد به شايستگي و خودمختاري به وجود مي آيد. بنابراين، رويدادهاي بيروني نمي توانند در افراد انگيزش دروني به وجود آورند، ولي مي توان از آنها براي كمك كردن به انگيزش دروني اي كه از قبل دارند، استفاده كرد. بنابراين با استفاده سنجيده از از رويدادهاي بيروني مي توان علاوه بر انگيزش بيروني افراد به انگيزش دروني آنها نيز كمك كرد. تقويت كردن انگيزش دروني، با ارزش است زيرا منافع زيادي را براي فرد به ارمغان مي آورد كه استقامت، خلاقيت، درك مفهوم، و سلامت ذهني از آن جمله هستند.